Aşk-ı Arif

Uzaktan sevmek diye bir şey var. Görmeden, varlığını tamamen hissetmeden... Öyle insanlar var ki, görmeden bile çok sevebiliyorsunuz onları. Hep yanındaymış gibi, hep seninleymiş gibi… Böyle kişiler herkesin hayatında mutlaka vardır. Veya olmuştur bir kere dahi olsa. Düşünsenize; görmediğiniz, yanında hiç olmamış birine yaşadığınız her şeyi anlatıyorsunuz. Onu gerçekten sevdiğini dile getiriyorsunuz belki sonrasında… Aslında herkesin istediği de bu… "Yanımda olmasın, ben ona o bana her şeyi anlatabilelim. Duygularımızı, hislerimizi dile getirmeyi ve kendimizi iyi hissettiren ne varsa onu yapabilelim." deriz. Gerçekten de, o görmediğimiz ve uzaktan sevdiğimiz insan bize en yakınımızdan daha iyi geliyor. Çünkü yalan yok, aksine sonuna dek dürüstlük var. Samimiyet var. Neden en yakınımızda göremediğimiz yakınlığı uzaktaki kişilerde buluyoruz? Nedeni belli değil mi aslında? En samimi dostumuz dediğimiz insanlara tüm zaaflarımızı tüm hatalarımızı anlattığımızda, günü gelince onları yüzümüze vurmaktan hiç çekinmiyorlar. O yüzden uzaktaki kişiler, yabancı bir dinleyici bize iyi geliyor. Olsun uzaktan sevmek de güzel, görmeden sevmek de güzel...